Natuurlijk moeten we mensen, met welke handicap ook, maximaal helpen

Ik had maar enkele minuten de tijd gekregen om deze samenvatting na te lezen. Ik drukte in het interview de hoop uit dat, dankzij de verspreiding van deze test, mensen met deze ziekte uiteindelijk zullen uitsterven.

Ik bedoelde uiteraard het uitsterven van de aandoening zelf: het is al heel mijn leven mijn overtuiging dat we mensen, met welke handicap ook, maximaal moeten helpen. Blijkbaar is mijn formulering door sommigen in negatieve zin begrepen.

Wat ik Ignaas Devisch verwijt is, dat hij in een column in De Standaard deze ongelukkige zin heeft aangegrepen om een totale aanval op mijn denken te richten.

Hierbij schrijft hij mij opvattingen toe die volkomen in strijd zijn met wat ik in het interview had gezegd. Hoewel ik dat in De Afspraak aantoonde, ging hij daar onverstoord mee door, zo ook in zijn bijdrage voor Knack. Dat is dus bewuste kwade trouw.

Tot driemaal toe beschuldigde hij mij ervan uit te gaan van een plicht tot 'genetische optimalisatie'. Daarmee doelt men op het gebruik van methodes om de erfelijke eigenschappen op een hoger niveau te brengen dan het actuele: bijvoorbeeld superieure intelligentie, sportprestaties, schoonheid enzovoort. Het uitschakelen van fouten op de genen die in de medische handboeken als genetische stoornissen -genetic disorders - vermeld staan noemt men daarentegen 'genetische correctie'.

Een meningsverschil is legitiem, maar het gebruik van leugens daarbij is dat zeker niet.

In het interview zei ik tot driemaal toe dat ik het alleen over zware handicaps had, 'algemeen erkend als sterk nadelig voor het individu'. Ik had zelfs nadrukkelijk een zogenaamde 'hazelip' daar niet toe gerekend. Ik streef met andere woorden naar correctie, niet naar optimalisatie. Hier werd dus manifest gelogen.

Verder zei ik ook dat we de mensen niet (tot abortus) kunnen dwingen, maar dat de mentaliteit 'zal evolueren'. Tijdens de discussie maakte Devisch daar tot tweemaal toe 'moet evolueren' van, om mij ervan te betichten de vrijheid in het gedrang te brengen.

Hij beweert nu ook dat ik kleurenblinden het levensrecht zou ontzegd hebben, maar ik heb alleen gezegd dat ik er begrip voor zou hebben als mensen die kleuren heel belangrijk vinden (bijvoorbeeld schilders), de abortus van zo'n foetus zouden overwegen.

Het liegen of het verdraaien van betekenissen lijkt bij hem dus een tweede natuur. Nu beweert hij dat hij het eigenlijk over de gevaren van optimalisatie wou hebben, maar dat kon hij gemakkelijk doen zonder mij daarvan te beschuldigen. We zijn het blijkbaar oneens over de wenselijkheid van abortus bij detectie van Down bij de foetus. Zo'n meningsverschil is legitiem, maar het gebruik van leugens daarbij is dat zeker niet.